Bestinfo.Am-ը ներկայացնում է՝
Հաճախ ամենակարճ ճանապարհն ամենևին էլ ամենաանվտանգը չէ։ Մի առավոտ գործի եմ գնում՝ գերեզմանատան միջով՝ մի 15 րոպե շուտ կհասնեմ։
Ձմեռ է, նեղ կածան, ոնց որ միշտ։ Ձեռքս գրպանից հանելիս բանալիներն կառչում են ձեռնոցիցս ու թռչում ուղիղ ձյունաթմբի մեջ՝ հենց գերեզմանի վրա։ Լրիվ շշմում եմ։ Կյանքումս չէի ուզի գերեզմանը փորփրել։ Բայց ուղեղիցս չի հեռանում միտքը, որ առանց բանալիների տուն չեմ կարողանա մտնել։ Լավ, հերն էլ անիծած, ինչ լինում է՝ լինի, պիտի բանալիներս գտնեմ։
Մտքերի մեջը ընկած էսպես շոշափում եմ ձյունակույտը։ Մեկ էլ մի մարդ է անցնում մոտերքով։ Դե, ես էլ գերեզմանի պռնկին նստած, ձյունը ձեռքով փորում եմ ու մի տեսակ աղեկտուր ձայնով արդարանում․ «Չեմ կարողանում տուն մտնել․․․»։ Ու հաջորդ պահին միայն հասկացա՝ ինչ եմ ասել, սկսեցի քրքջալ։ Դե, երևի էդ տղամարդը կյանքում գերեզմանատան միջով չի անցնի․․․
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Bestinfo.Am-ը
