Մենք ամուսնացանք իրար շատ սիրելով: Երազում էինք երեխա ունենալու մասին: Տարիներն անցնում էին, բայց ես չէի հղ իանում: Իսկ հետո երկար փորձաքննություններից հետո կանգնեցի հիա սթափ եցնող փաստի առաջ՝ ես չէի կրող երեխանր ունենալ: Դրա դեմ ոչինչ անել հնարավոր չէր, բժի շկները ոչ մի հույս չտվեցին։ Սա ծանր հար ված եղավ մեր միության համար:
Մարդս ինձ խոստովանեց, որ չի ցանկանում ինձ հետ լինել, նա շատ էր ուզում երեխա ունենալ: Մենք չվի ճեցինք, խաղաղ բա ժանվեցինք, բայց հոգուս մեջ մի մեծ դա տարկություն կար: Ես շատ ծանր ապրումներ ունեցա: Ամբողջ օրը պառկած էի անկողնում և այլևս ոչինչ չէի ուզում անել։ Ուզում էի վերջ տալ կյանքիս, առանց սի րած տղամարդու կյանքս իմաստ չուներ:
Չէի պաատկերացնում կյանքիս օրերն առանց նրա: Իմ մտերիմ ընկերուհին հաճախ էր զանգում, զրուցում, փորձում ուրախացնել։ Մի անգամ ընկերուհիս պատմեց, որ հարևանի 16-ամյա աղջիկը ծն նդաբերել է և հրաժարվել է երեխայից, մայրը որոշել է փոքրիկին մանկատոււն տանել: Նա ինձ ուղարկեց փոքրիկի լուսանկարը ու հենց առաջին իսկ հայացքից ես շատ սիրեցի նրան:
Մի քանի շաբաթ անց սկսեցի որդեգրման գործընթացը: Նա իմ երջանկությունն ու ուրախությունն է: Ամեն օր շնորհակալ եմ Աստծուն, որ ամեն ինչ այսպես ստացվեց։
