Խանութից մի քանի բան էր պետք գնել: Պուճուրս քնած էր մանկասայլակի մեջ, թողեցի ութ տարեկան աղջկաս հսկողության տակ՝ ասելով, որ մի քանի րոպեից դուրս կգամ: Խանութում թարսի պես հերթ էր, խնդրեցի, որ հերթը զիջեն, չզիջեցին, սկսեցին գոռգոռալ, թե բոլորն էլ շտապում են: Խանութից դուրս եկա, աղջիկս մոտիկացավ մի կատվի ձագ գրկած. Մամ, տես ինչ սիրունա:
Հանկարծ նկատեցի, որ երեխեն մանկասայլակի մեջ չչի: Աղջկաս հարցնում եմ. Ուրա՞ երեխեն; — Չգիտեմ, ես գնացի փիսոյի մոտ, ինքը քնած էր: Ես կորցրի ինքնատիրապետումս, զանգեցի ամուսնուս ու ասեցի, որ երեխուն առևանգել են: Նստարանին նստած տղաներն ասեցին, որ երկար վերարկուով մի կին գրկեց ու տարավ երեխուն: Մենք դիմեցինք ոս տի կանություն:
Մի քանի օր լուր չկար, ես արդեն խելա գարվում էի, չգիտեի ինչ անել, մտքումս աղոթում էի, որ փոքրիկիս հետ ոչ մի վատ բան չպատահի: Նույնիսկ լուրերով ցույց տվեցին դստերս լուսանկարը:
Հանկարծ ոստ ի կանությունից զանգեցին ոււ ասեցին, որ գտել են մերր աղջկան: Պարզվեց, որ այդ կինը սեփական երեխային կորցնելուց հետո խե լա գար վել էր ու փողոցից երեխաներ էր գո ղա նում՝ համարելով իրենը: Այդ պահից սսկսած, ես ոչ մի վայրկյան միայնակ չեմ թողնում իմ երեխաներին:
