Կիսուրս 55 տարեկան ա, հիմա էլ նոր քամի ա գլխի մեջ, ուզում ա իրա անձնական կյանքը դասավորի: Մարդուս ասում եմ, խելքի արի, մերդ սխալ ճանպարհի վրայա, ասում ա. Նա արժանի ա անձնական երջանկության: Երկու օր առաջ զանգեցի, ուզում էի թոռներին տանեմ մոտը, ասեց, որ ժամադրության ա գնալու, նոր երկրպագու ունի:
Կպա հետը կռ վեցի. — Այ կնիկ, ի՞նչ ժամադրություն, ի՞նչ երկրպագու: Խելքդ հո չես գցել, քո տարիքում ովա՞ նման բաներով զբաղվում, քո գործը հիմա թոռներիդ պահելն ա: Վի րա վորվեց ինձնից, զանգել մարդուս բո ղո քել էր: Էն էլ եկավ տուն կռ վեց հետս: Հա բայց ես ճիշտ եմ ասում, չի ամաչու՞մ, էդ տարիքում ի՞նչ սեր, ի՞նչ երկրպագու:
Ես ամաչում եմ, որ հանկարծ իրան ինչ որ տղամարդու հետ տեսնեն փողոցում, ի՞նչ կմտածեն իրա ու մեր մասին: Քանի գլուխը տենց դատարկ բաներով լցված չէր, սիրով թոռներին պահում էր: Հիմա ուշքը միտքը հագնի-կապի ու դուրս գա: Մարդս ասում ա, երեխեքին տար մորդ մոտ, բայց իմ մաման աշխատում ա:
Հիմա չգիտեմ ինչ անեմ, ոնց կիսուրիս հետ կանգնացնեմ նոր ամուսին գտնելու մտքից: Լավա գոնե իրա բնակարանը իմ մարդու անունովա, թե չէ էդ անուղեղ կնիկը կարող ա մի օր նոր ամուսին բերեր, էն էլ տիրանար էդ բնակարանին:
