Հարսանիքից հետո մենք վարձով ենք ապրում: Մարդս միշտ ասում էր, որ տատու տունը իրանա մնալու: Տատը արդեն 84 տարեկան ա, ոտի վրա քիչ մնա շունչը փչի: Ես էլ մի բան մտածեցի ու սկսեցի մարդուս ականջին կաթացնել:
Վերջը համոզեցի, համաձայնվեց, որ էդ պառավին տանենք ծերանոց, տունն էլ մեզ կմնա: Իզուր վարձի փող չենք տա: Մեկա էդ պառավը էսօր էգուց հոգին տալու ա, ոտի վրա սա տ կում ա: Ամեն ինչ դասավորել էի, տատու վեշերը հավաքել էի, մեկ էլ թարսի պես տատու քուրը եկավ քրոջը տեսակցության:
Տեսավ վեշերն, ասում ա, էս ինչ հաշիվա, ասեցի քրոջդ սանատորիա ենք ուղարկում: Բայց էդ քուրը շատ բիթի կնիկա, գլխի ընկավ, որ խաբում եմ: Ասեց չփորձվեք քրոջս տնից հանեք, թե չէ ձեզ խայ տառակ կանեմ, ես գիտեմ, դուք ուզում եք քրոջս գլուխը ուտեք:
Թարս էր, թե որտեղից եկավ, մի օր ուշ գար, ամեն ինչ լավ կլիներ: Հիմա արդեն տունը մերը կլիներ:
