Ես միշտ կարծել եմ, որ կիսուրիս հետ հարաբերությունները շատ լավ են ու անկեղծ: Բայց մի օր հասկացա, որ մեծապսե սխալվել եմ:
Այնպես ստացվեց, որ ամուսնուս աշխատավարձը կրճատեցին ու ես ստիպված էի աշխատանքի դուրս գալ: Տղես արդեն 1,5 տարեկան էր։ Որոշեցինք, որ մի որոշ ժամանակ կմնա կիսուրիս մոտ:
Մոտ մեկ ամիս գյուղում մնալուց հետո զանգեցի նրանց։ Խոսեցինք, կատակեցինք, բավականին երկար զրուցեցինք: Հետո մենք հրաժեշտ տվեցինք, բայց կիսուրս մոռացավ սեղմել կոճակը ու ես լսեցի կիսուրիս խոսքերը իմ մասին.
— Թե սրան որտեղից գտավ իմ տղեն, տանել չէմ կարողանում էս ձևիստին, բերելա երեխուն գցել ա իմ վրա, իբր ինքը աշխատում ա, եսիմ ում հետա լկս տվում, մի տղեն էլ հավատում ա, ոչ կարգին եփել գիտի, ոչ կարգին տուն մաքրելա կարողանում:
Անպիտանի մեկնա: Դե, այս խոսքերից հետո հաջորդ օրը հասա ու որդուս տարա։ Ես նույնիսկ նրան չեմ բացատրել պատճառը: Բայց ամուսնուս հետ շատ լուրջ զրույց ունեցա: Ես ապ շեցի, երբ լսեցի ամուսնուս պատասխանը. Նա ասեց, որ ես վի րա վո րել եմ իր մորը և պետք է գնամ ներ ողություն խնդրեմ:
Ես հատ-հատ կրկնեցի կիսուրիս խոսքերը, բայց մարդս չցանկացավ լսել: Ես ամուսնալուծության հայց եմ ներկայացրել:
