Ես 50 տարեկան եմ։ Մեծ աղջիկս 25 տարեկան է, իսկ կրտսերը՝ 15։ Ես ինքս եմ մեծացրել երեխաներիս. Ամուսինս մա հա ցել է, երբ նրանք շատ փոքր էին։ Ավագ դուստրս վերջերս ա ամուսնացել։ Հարսանիքից անմիջապես հետո աղջկաս կիսուրը մա հա ցավ, երկար տարիներ տա ռապում էր անբու ժելի հի վան դությամբ: Ես սկսեցի մխի թարել աղջկաս կեսրարին: Միասին խնամում էինք մեր թոռանը, տանում էինք այգի, խաղահրապարակ:
Արդյունքում մենք շատ մտերմացանք։ Շուտով նա տեղափոխվեց ինձ մոտ, ապրում էին խաղաղ ու հանգիստ՝ չմտածելով ոչ մի բանի մասին։ Մենք այնքան զբաղված էինք մեր հարաբերություններով, որ չէինք էլ գիտակցում, որ երեխաները բաժանվում են։ Նրանք բաժանվեցին։ Փեսան հավաքեց իրերն ու գնաց իր սի րուհու մոտ: Մի օր աղջիկս ինձ ասեց. — Ձեր հարաբերությունները նրա հետ անբ արոյա կան են։
Դու նրա կարիքը չունես: Ծերության ժամանակ պետք է հոգ տանել թոռների մասին, այլ ոչ թե սեր խաղալ: Ընտրիր կամ ես, կամ նա: Ես ողջ գիշեր մտածեցի ու ընտրեցի իմ երջանկությունը: Հաջորդ օրը մենք տեղափոխվեցինք վարձով բնակարան: Ես չեմ հրաժարվում տատիկի իմ պարտականություննրից, բայց նաև անձնական երջանկության իրավունք ունեմ: Դուք իմ փոխարեն ի՞նչ կանեիք:
