Տղուս ընտանիքը իմ հետ էր ապրում։ Ինձ հաճելի էր, որ մենք ապրում ենք մեծ ու համերաշխ ընտանիքում։ Հարսիս հետ երբեք չենք վիճել, ընդհակառակը՝ օգնում ենք իրար ու լսում ենք միմյանց կարծիքը։ Որդիս ու հարսս երեք երեխա ունեն։ Ես նրանց միշտ օգնել եմ նրանց: Մշտական եռուզեռի պատճառով ուզում էի որքան հնարավոր է շուտ թոշակի անցնել: Երբ թոշակի անցա, բոլոր տնային գործերն ընկան ինձ վրա, և ես ուրախ էի դրա համար։
Առավոտյան արթնանում, հարսիս ու տղայիս համար նախաճաշ էի պատրաստում, հետո թոռներովս էի զբաղվում։ Միշտ գործ կար այն, երեխաներին պետք էր տանել դպրոց, խմբակներ, հետո վերցնել: Մի օր որդուս հեռախոսից հաղորդագրություն ստացա, որը հաստատ ինձ համար նախատեսված չէր: «Հեերիք չի մերս իմ վզին նստածա, մի հատ էլ պիտի թանկ դե ղերը առնեմ»։
Աշխարհը փուլ եկավ գլխիս, չէի սպասում, որ իմ սեփական որդին կարող է նման կերպ մտածել իմ մասին։ Ես նրանց էի տալիս ամբողջ թոշակը, տան գործերն էի անում, երեխաների մասին հոգ էի տանում: Արժանի չէի նման վերաբերմունքի: Որդուս հետ խոսելուց հետո ասացի, որ ներում եմ: Հիմա ապրում եմ, բայց կո տրված սրտով:
