Երբ ես ու ամուսինս ամուսնացանք, անմիջապես որոշեցինք գումար խնայել մեր բնակարանի համար: Մենք չէինք ուզում ապրել մեր ծնողների հետ, իսկ բնակարանը, որը ես ժառանգել եմ պապիկիցս, շատ փոքր էր։ Հետագայում փոքր կլիներ: Ծնողներս շատ համեստ էին ապրում, ուստի նրանց վրա չէինք կարող հույս դնել: Ամուսնուս մայրն էլ դստեր մասին էր միայն մտածում:
Նրանից էլ հույս չկար: Երկու տարվա ընթացքում կարողացանք գումար հավաքել, որը կբավարարեր բնակարանի կանխավճարի համար։ Մեր երջանկությունը սահմաններ չուներ։ Մենք արդեն երազում էինք, թե ինչ վերանորոգում ենք անելու մեր բնակարանում, ինչ կահույք ու վարագույրներ ենք գնելու խոհանոցի համար։ Եվ հետո տեղի ունեցավ մի բան, որը ես ընդհանրապես չէի սպասում։
Բնակարանի համար վարկ ստանալու համար դիմելուց մեկ շաբաթ առաջ գնացի բանկ ու իմացա, որ գումարի կեսն անհետացել է քարտից: Ես քիչ էր մնում ուշա թափվ եի հենց բանկում։ Կա տա ղած զանգեցի ամուսնուս: Էն ինչ լսեցի, քիչ մնաց սպ ա ներ ինձ: Ամուսինս ինձ հանգիստ պատասխանեց, որ գումարի իր մասը տվել է մորը քրոջ հարսանիքի համար։ Չէ՞ որ նա եղբայրն է և պարտավոր է օգնել:
Այդ պահին զգացի, կարծես մեջքիս դա շույն խփեցին։ Դա դա վա ճանություն էր, որը ես չէի սպասում։ Նա նույնիսկ ինձ հետ չի խորհրդակցել։ Դա մեր առաջին սկա նդալն էր մեր համատեղ կյանքի ընթացքում։ նույն օրը ես նրան դուրս արեցի իմ տանից:. Արդեն մեկ տարուց ավելի է անցել: Վերջերս իմ նախկին ամուսինը եկավ ինձ մոտ ծաղիկներով և
ներողամտության խնդրանքներով: Այն բանից հետո, երբ նա վերադարձավ մոր մոտ, և քույրը ամուսնացավ, երիտասարդները գնացին ապրելու ամուսնու հայրական տանը։ Բայց վեց ամիս անց քույրը վերադարձել է տուն՝ ամուսնալուծության մասին հայտարարությամբ: նախկին ամուսինս ապրելու տեղ չուներ և հիշել էր իմ մասին: Չեմ ներում ես նրան:
