Կինս մա հա ցել ա մի քանի տարի առաջ։ Մեր տղան էդ ժամանակ չորս տարեկան էր։ Երբ կնոջս վի ճակը շատ վատ էր, մամաս մեր տղուն տարավ իրա տուն, որ մոր տա ռա պանքը չտեսնի։ Հինգ տարի ես ու տղաս միասին ապրեցինք։ Առաջին տարին շատ դժվար էր. Ես էլ, տղես էլ շատ էինք կարոտում նրան։ Տղուս հատկապես պակասում էր մայրական սերն ու ջերմությունը։
Ես նույնիսկ չէի մտածում իմ անձնական կյանքի մասին: Բայց իմ զարմիկի հարսանիքին ծանոթացա մի շատ գեղեցիկ աղջկա հետ, փոխանակվեցինք համարներով: Զանգեցի, հրավիրեցի կինոթատրոն։ Ես հենց առաջին ժամադրությանը ասեցի, որ երեխա ունեմ։ Մենք սկսեցինք ավելի հաճախ հանդիպել ու ես առաջարկություն արեցի: Երբ ամուսնության առաջարկ արեցի, նա ասաց,
որ չի համաձայնի, քանի դեռ որդուս հարցը չեմ լուծել։ Ասեց, որ չի պատրաստվում իմ տղու համար մամա դառնա: Ես հարցրի, թե ինչ լուծում ա առաջարկում: Ասեց, որ տղուս կարամ տանեմ մանկատուն: Չէի պատկերացնում, որ էդքան սիրուն արտաքինի տակ, էդքան հր եշավոր հոգի կարա լինի: Ես երբեք իմ որդուց չեմ հրաժարվի, նույնիսկ հանուն սիրելի կնոջ:
