Մարդս մա հաց ել ա 3 տարի առաջ։ Դրանից հետո աղջիկս ինձ չէր ենթարկվում։ 2-րդ կուրսում կուրսեցու հետ փախավ երկրից։ Ասեց, որ սիրում ա էտ տղուն ու պատրաստվում ա ամուսնանա ու որ ես իրան հանգիստ թողեմ։ Ես որոշեցի հանգիստ թողեմ ու էտ օրվանից ոչ գրեցի, ոչ զանգեցի։ Մի հատ հին շուբա ունեի՝ 100 տարի առաջ լավ թիվ արժեր։ Մարդս էր նվիրել 35 ամյակիս։ Աչքիս լույսի պես էի պահում։ Մի օր երազիս մարդս եկավ ու ասեց շուբեն տուր երեխուն։ Նենց տագ նապ կար էտ երազիս մեջ։
Ասի հաստատ մի բան եղել ա։ Զանգեցի աղջկաս։ Սկզբից հանգիստ խոսում էր։ Հետո սկսեց լա ցել, ասում ա, որ կարիքի մեջ են։ Չեն կարում կարգին գործ գտնեն։ Սրա նրա ձեռի տակ են աշխատում կոպեկներով։ Տան վարձն էլ չեն կարում տան։ Սի րտս լցվեց։ Ասում եմ բա խի շուտ չես ասում, ասում ա երեսս չէր բռնում։ Ասի ցա վդ տանեմ փող եմ ուղարկում, հավաքվեք եկեք ստեղ, իմ հետ կապրեք մի լավ գործ կգտնենք մինչև կառանձնանաք։ Ո՞նց թողեի երեխես կարիքի մեջ մնար։
