Երկու տարի առաջ Դիլիջանում տուն առանք: Սիրում եմ բնությունը, ես բնության մեջ եմ հանգստանում: Շատ սիրուն սարքեցինք, ու ձմեռն էլ քաղաք չեմ գալիս: Իմ համար Դիլիջանում շատ լավա, ես ինձ շատ լավ եմ զգում ստեղ: Բայց մի բան կա, որ ինձ շատա նյա րդայնացնում: Սաղ ամառ ինչքան բարեկամ ունենք հիշում են մեզ, գալիս են շաբաթներով մնում են: Դե իհարկե, բա բարեկամները ո՞ր օրվա համար են:
Մեկ-մեկ նույնիսկ սենյկաներում էլ տեղ չի լինում, ու իմ թոռները չեն կարողանում գան, մնան մոտս: Իրանց չար երեխեքին բերում են, տունը, այգին ավ ի րում թողնում են: Իրանց թվում ա, որ քաղաքի տուն չի, ամեն ինչ կարելի ա անել: Իրանց գնալուց հետո մի ամիս սկսում եմ տունը կարգի բերել: Էնքան բան են փչացնում: Էդ հլը մի կողմ, բայց ոչ մեկը չի մտածում կոմունալ մուծելու մասին, լւյսը,
գազը, ջուրը օգտագործում են իրանց ուզածի պես ու գնում են: Լավ, էդքան անքթածակ կլինե՞ն: Երբ իրանց պետքա հիշում են, որ բարեկամ ունեն: Բայց գնալուց հետո մոռանում են, իսկի չեն էլ զանգում: Էս տարի Նոր տարուն ոչ մեկը չզանգեց, չշնորհավորեց: Էս տարի ոչ մեկին չեմ ընդունելու, ասելու եմ, որ տունը վարձով եմ տվել, նեղանալու են, թող նեղանան:
