Մորական տատիս քեռուս ընտանիքի հետա ապրում: Ավելի ճիշտ, քեռիս ու իրա կնիկն են տատիիս տանը ապրում: Առանձին էին ապրում, բայց հետո պարտքերի պատճառով իրանց տունը ծախեցին ու տեղափոխվեցին տատիիս տուն: Տատիս շատ բարի ու լավ կինա, սիրով ընդունեց տղու ընտանիքին, չնայած, որ լավ գիտեր քեռուս կնգա բնավորությունը: Ինքնահավան ու կռ վա րար կին ա:
Ամեն ման րուքի պատճառով կ ռի վա սարքում: Չգիտես ինչի, կարծում ա, թե բոլորը իրան պարտք են ու պարտավոր են հոգ տանել իրա մասին: Ինքը, վիդիտե լի, ամեն շաբաթ պիտի վարսավիրանոց գնա, ամեն ամիս պիտի իրա համար նոր շոր ու կոշիկ առնի: Իրանց տանը միշտ վե ճ ու կ ռիվ ա: Մարդ ու կնիկ տատիիս ձեռքից իրա թոշակը վերցնում են ու էդ կնոջ դե ղերը չեն առնում:
Տատիս իրա դե ղերը իրա թոշակով առնում էր, ոչ մեկին նե ղություն չէր տալիս: Էն օրը մամայիս հետ գնացել էինք տատիկիս տեսակցության: Տատիկս լավ չէր զգում իրան: Մամաս հարցրեց ինչն ա պատճառը, քեռուս կնիկը մունաթով ասումա. — Դեղ չունի, չի խմել, դրա համար էլ վատ ա զգում: Մամաս վի ճեց քեռուս կնոջ հետ: Էդ անամոթն ասում ա, շատ ա սիրտդ ցավում, տար մորդ ձեր տուն ու պահի:
