Ես մարդուցս բաժանվեցի, երբ աղջիկս մի տարեկան էր: Մամաս դեմ էր իրա հետ իմ ամուսնությանը, բայց ես չլսեցի ու ամուսնացա: Չեմ ուզում պատմեմ, թե ինչ վատ օրեր եմ ապրել իրա հետ, չէր աշխատում, սաղ օրը ընկերներին բերում էր տուն, նստում էին, խմում էին: Աղջիկս, որ ծնվեց, մտածեցի խելքը գլուխը կհավաքի, բայց վիճակս ավելի վատացավ: Ու որոշեցի բաժանվել:
Հետ եկա մորս տուն: Մամաս ինձ շատ օգնեց, երեխուն պահում էր, ես գնում էի աշխատանքի: Անցավ չորս տարի: Հիմա իմ կյանքում ուրիշ տղամարդ կա, բայց մերս դեմ ա, ասում ա, մի ապուշից հազիվ ես պրծել, հիմա էլ էդ տա կանքի հետ ես ուզում կյանքդ կապես: Բացատրում եմ, որ լավ տղայա, աշխատող, խելոք, խելացի, բայց մեկ ա մերս լսել չի ուզում:
Եթե մեկը վատն էր, դա հո չի նշանակում, որ բոլորը վատն են: Ես շատ լավ ընտանիքներ գիտեմ, որտեղ տղամարդը հրաշալի անձնավորություն ա: Ես չեմ պատրաստվում մենակ մնալ: Համոզված եմ, որ էս անգամ ամեն ինչ լավ կլինի: Բայց մերս դեմս պայմանա դրել, ասում ա, կամ ես, կամ էդ տղամարդը: Եթե իրան ընտրես, իմ անունը չտաս:
