Ես հարազատ մայրիկ ունեմ, չեմ կարող քեզ մայրիկ ասել,-ասաց հարսս․ Երբ ամուսնացավ իր որդին․․․ Երբ Ելենը ամուսնանում էր, մինչ հարսանիքը նա ինքն իրեն խոստացել էր, որ սկեսուրին երբեք մայրիկ չի ան-վանելու: «Ես ունեմ մայրիկ,- մտա ծում էր նա, -ինչի հա մար էլի ինչ-որ մեկին մայրիկ անվանեմ…»․Ելենի սկե-սուրը լուրջ, պահանջկոտ կին էր, բայց չար չէր: Սկզբի ժամանակները նա երեխաներին օգնում էր գումարով, դրա համար էլ շատ արագ կարողացան գնել բնակարան և մեքենա:
Սակայն Ելենը առաջվա պես նրան դիմում էր «դուք»-ով:Մի անգամ տիկին Թամարան ասաց հարսին. -Քո որդիները արդեն մեծ տղաներ են, իսկ դու ինձ դեռ «դուք»-ով ես դիմում,— փորձեց հաս կացնել, որ երբեք իրեն մայրիկ չի անվանել: -Կարող եմ ձեզ անուն-հայրանունով դիմել, -ժպտալով պատասխանեց հարսը: Սկեսուրը լռեց և այլևս չվերադարձավ այդ խոսակցո ւթյանը:Երբ Ելենի ավագ որդին պատ րաստվում էր ամուս-նանալ, նա միանգամից որոշեց, որ կնեղանա, եթե հարսն իրեն չանվանի մայրիկ:
«Չեմ ուզում սկեսուրիս պես լինել, ամբողջ կյանքս սպասել, որ ինձ մայրիկ անվանեն…» Հենց հարսանիքի օրը երիտասարդ հարսիկը նվերն ընդունելու պահին անկեղծորեն ասաց Ելենին. -Շնորհակալ եմ, մայրիկ: Ելենը կարծեց, որ դա պատահական ստացվեց, հուզմունիքց: Բայց մյուս օրը հարսը նորից այդպես դիմեց իրեն: Ելենն այնքան ուրախացավ,դա այնքան հաճելի էր:Մյուս օրը Ելենը որոշեց գնալ սկեսուրի տուն,ինքն էլ չէր հաս-կանում, թե ինչի համար:Նա չէր էլ պատրաստվում նրան մայրիկ անվանել,
սակայն թեյ խմելիս բերանից դուրս թռավ. -Լավ դե, մայրիկ, թող միայն մուրաբա լինի թեյի հետ,- և իսկույն լռեց: Ելենի համար ան սովոր էր. առաջին անգամ կյան քում սկեսո ւրին այդպես դիմեց: Տիկին Թամարան ձևացրեց, իբր արտասովոր բան չի եղել, սա կայն դեմքի արտահայտությունը փոխվեց, թեթև ժպիտ եկավ: Տան ճանապարհին Ելենը զգաց, որ հոգում թեթևո ւթյուն կա: Մի փոքր էլ տխո ւր էր, որ այդքան տարի սկեսուրին մայրիկ չի ասել, բայց հույս էր տա լիս այն, որ ուշ չէ սխալը ուղղելու համար: Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ
