Ես մեծացել եմ գյուղում: Դպրոցից հետո ընդունվեցի քոլեջ և որոշվեց, որ պետք է գնամ տատիկիս մոտ՝ մայրաքաղաք։ Բայց այդ ժամանակ տատիկս մա հա ցավ։ Պարզվեց, որ բնակարանն ինձ է կտակել: Մայրաքաղաք հասա մեծ ակնկալիքներով։ Բայց հենց որ մտա բնակարան, քարացած կանգնեցի, այնտեղ մի երիտասարդ կար: Ես խնդրեցի ազատել բնակարանը: Բայց նա ասաց, որ ապրում է այդտեղ:
Մենք վի ճեցինք և ես ոս տի կանություն կանչեցի: Պարզվեց, որ տատիկը նրան վարձակալությամբ տրամադրել է սենյակներից մեկը և նա բնակարանը պետք է լքեր միայն երեք ամիս անց: Մենք չէինք շփվում, ամեն մեկս ապրում էր իր սենյակում: Բայց մի երեկո ես ինձ շատ վատ զգացի և հենց խոհանոցում կորցրի գիտակցությունս: Արթնացա արդեն հի վան դանոցում, կողքիս նստած էր երիտասարդը: Պարզվեց, որ ինձ մոտ թո քա բո րբ է:
Երիտասարդն ամեն օր գալիս էր ինձ տեսակցության։ Նա ինձ միրգ ու հյութ էր բերում, նստում կողքիս, հետաքրքիր պատմություններ պատմում։ Մենք շատ արագ ընկերացանք։ Երբ դուրս գրվեցի, հասկացա, որ ինչ-որ բան եմ զգում նրա հանդեպ։ Ես չէի ուզում, որ նա հեռանա։ Արդյունքում նա հարցրեց՝ հնարավո՞ր է շարունակել սենյակը վարձել, ես համաձայնեցի։ Բայց վեց ամիս անց դրա անհրաժեշտությունը չկար, քանի որ նա դարձավ իմ ամուսինը։
