Այս երեխաները վախենում էին սեփական մորից: Եվ միայն մեծանալուց հետո հասկացան, թե ինչպես պետք է պատասխան տան նրան:

Bestinfo.Am-ը ներկայացնում է`

Մանուկ հասակում մենք չենք նկատում, թե ինչքան շատ բան են անում մայրերը մեզ համար: Միայն ժամանակի հետ ենք հասկանում, որ նրանք արժանի են մեծ երախտապարտության: Նրանց սերն ու հոգատարությունը ոչ մի դեպքում չի կարող լինել ուղիղ համեմատական ցանկացած մեծ գումարի հետ :

Ներքևում  արդեն մեծ երեխայի՝դստեր, նամակ է ուղղված իր մորը.

<<Իմ մայրը ամենավատն էր աշխարհում: Երբ ուրիշ երեխաներին կոնֆետ էին տալիս նախաճաշին, նա ստիպում էր ուտել կաշա, ձու:

Երբ ուրիշ երեխաներ դպրոցի ճաշարանից գնում էին գազավորված ըմպելիք ու քաղցրավենիք, ես ստիպված էի ուտել տնական բուտերբրոդ: Կարող եք պատկերացնել, թե ինչքան դ ինձ դուր չէր գալիս: Միայն մի միտք էր ինձ հանգստացնում. Ես միայնակ չեմ: Քույրս ու երկու եղբայրներս նույնպես ունեին այսպիսի մայր:

Երբ մենք գնում էինք խաղալու, մենք պետք է ասեինք վերադռնալու ճիշտ ժամանկը, որովհետև անգամ մեկ րոպե ուշացում չէր թույլատրվում: Նա ստիպում էր հագնվել նոր ու մաքուր հագուստ և ամեն օր լողանալ, իսկ ուրիշ երեխաներ մի քանի օր հագնում էին նույն հագուստը: Որիշ երեխաներ ծիծաղում էին մեզ վրա, քանի որ մեր հագուստները գնված չէին խանութից, այլ կարված էին տանը: Տնտեսում:

Բայց սա դեռ բոլորը չի: Մայրս միշտ կողմ էր խիստ կարգուկանոնին: Եթե անգամ նախորդ օրը ժամը 21-ից ուշ էինք պռկում քնելու, միևնույնն էր՝ պետք է արթնանաինք առավոտյան ժամը 8-ին:

Նա մեզ պարտադրում էր լվանալ ամանները, փոխել սպիտակեղենը, պատրաստել կերակուր, և էլի շատ գործեր: Երբեմն ինձ թվում էր, որ գիշերները մայրս չէր քնում, մտածում էր մեզ համար էլ ավելի դաժան խնդիրներ:

Մայրս ստիպում էր խոսել ճիշտ ու ճիշտը:

Տարիներն անցնում էին, սակայն մեր կյանքը չէր փոխվում դեպի լավը: Մենք, որպեսզի դպրոց չգնա,ինք, հիվանդ ձևանալ չէինք կարող, ինչպես անում էին մյուս երեխաները: Ամեն դեպքում պետք է գնայինք ու պետք է ստանյինք ամենաբարձր գնահատկանները: Նա ստիպում էր ձգտել ամենալավին:

Եվ այսպես շարունակվում էր տարեցտարի: Մեզ անընդհատ ծաղրում էին, բայց մենք ուշադրություն չէինք դարձնում:

Հանգիստ չկար անգամ դպրոցն ավարտելուց հետո: Մեզնից երկուսը ընդունվեցին համալսարան, ոչ մեկս, երբեք, օրենքի հետ խնդիրներ չենք ունեցել

Մեզ չէր թույլատրվում շատ զվարճանալ, ինչպես մեր ընկերները:

Բայց…այս ամենը մեզ դարձրեց արժանի ու արդար մարդիկ:

Այժմ ես փորձում եմ նույն կերպ դաստիարակեմ երեխաներիս: Երբ նրանք ասում են, որ ես <<անտանելի>> եմ, ես զգում եմ հատուկ հպարտություն: Ժպտում եմ և երջանիկ եմ, չէ որ <<ամենաանտանելի>> մայրը բաժին էր ընկել ինձ>>:

Մենք՝ բոլորս միայն մեծ հասակում ենք սթափ գնահատում , որ մեր անցած դժվարություններն են մեզ դարձրել այսպիսին:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Bestinfo.Am-ը