Տարեց կինը մոտեցավ դրամարկղին: Կասիրը գումարը վերցրեց, ապրանքները դրեց տոպրակի մեջ ու սկսեց սպասարկել հաջորդ հաճախորդին։ Տատիկը սպասում էր, որ նա տա մանրը. «Կներես, աղջիկ ջան, դու ինձ 200 դրամ չվերադարձրիր», — ասաց տատիկը ժպտալով: — Չմոռացա, ասեցի, որ մանր չունեմ, 200 դրանի համար ներ վերս ուտում ես, առ ծամոն տամ, գնա,- պատասխանեց կասիրը՝ նույնիսկ չնայելով տատիկին։
-Ի՞նչ ծամոն, աղջիկ ջան: Ես ատամներ չունեմ,- տխուր ասաց ծեր կինը: — Դե, կտաս թոռներիդ, — պատասխանեց նույն կոպիտ տոնով: -Ես մենակ եմ ապրում։ — Մեղավո՞ր եմ, որ չկա մանր: թե՞ ինչ: Վաղը արի կտամ քո մանրը, մի խանգարի ինձ աշխատել, հենց հիմա կկանչեմ անվտ անգության աշխատողներին և նրանք քեզ դուրս կշպրտեն այստեղից: Տատիկը ուսերը թոթվեց ու դուրս եկավ խանութից։ — Դու չպետք է նրա հետ այդպես վարվեիր,
երևի էդ իրա վերջին փողն էր, — կսիրին սա ստեց հերթի մեջ կանգնած կանանցից մեկը: — Օրական 10 անգամ նման պատմությունների մեջ եմ ընկնում, արդեն սովոր եմ, — անտարբեեր ասեց կասիրը: Ծանրոցները վերցնելուց հետո կինը վազեց տատիկի հետևից։ Նրան տվեց 200 դրամ, իբր կասիրն է տվել: Այո, այս պատմությունը երջանիկ ավարտ ունի, բայց ամեն ինչ միշտ չէ, որ այդքան լավ է ստացվում:
