Որոշեցինք գյուղում տուն առնել, մեր տարիքում գյուղը ձգում ա: Շատ հարմար գնով մի տուն գտանք: Տունը վաճառում էր տանտիրոջ թոռը: Մենք արդեն գումարը փոխանցել էինք ու որպես տանտեր մտանք ներս: Տանը համարյա ոչ մի բան չկար, մի երկու հատ կոտր ված աթոռ էր մնացել:
Պատից կախված էր տատիրոջ լուսանկարը: Ես կարծեցի, որ թոռնուհին մոռացել էէ իր հետ վերցնել լուսանկարը ու զանգեցի: Բայց թոռնուհու պատասխանից շո կ ապրեցի: Ասեց ինձ էդ նկարը պետք չի: Հարցրի, թե ինչ անեմ, ասեց կամ թափի կամ վառի: Էդ պահին մարմնովս դող անցավ: Ստացվում է տատիկը նրա համար ոչ մի նշանակություն չի ունեցել: Ես ինքս էլ տատիկ եմ ու մի պահ մտածեցի, որ նույնը կարող են անել իմ թոռները: Զգույշ իջացրի լուսանկարը պատից, դրեցի տուփի մեջ ու պահեցի:
Ես չէի կարող դեն նետել այդ լուսանկարը: Հետո նկուղում գտա տատիկի փակած բանկաները՝ գրառումներով. Անուշիկիս սիրելի բալի մուրաբան, Կարենիս սիրելի ծիարնի ջեմը, Վարդուհուս սիրելի թթուն, Սաթենիկիս սիրելի մոշի կոմպոտը: Չնայած այդ կնոջը չէի ճանաչել, բայց հասկացա, որ նա շատ հոգատար տատիկ է եղել:
Այդ տարիքում սիրով պատրաստել է իր երեխաների ու թոռների սսիրելի պահածոները: Իսկ այսօր նրա այդքան սիրելի թոռնուհին ինձ առաջարկեց ազատվել տատիկի լուսանկարից ինչպես մի անպիտան իրից: Ցա վա լի է:
