Մի օր ընկերս կիսվեց ինձ հետ մի պատմությամբ, որն ինձ խորը ցն ցեց: Նա պատմեց, որ իր կինը ամեն օր քրտնաջան աշխատում էր և իր ամբողջ վաստակը հավաքում էր իր տան ձեղնահարկում թաքցրած պայուսակի մեջ։
Չնայած կինը այդքան շատ փող ուներ, նա հայտնի էր իր ժլա տությամբ։ Կինը երբեք պարտքով փող չէր տալիս նույնիսկ ամուսնուն: Թվում էր, թե նա իր փողն ավելի շատ էր գնահատում, քան աշխարհում որևէ բան: Հետո նա հի վան դացավ և գիտեր, որ իրեն քիչ ժամանակ է մնացել: Նա իր մոտ կանչեց ամուսնուն և ասաց. — Երբ ես մա հա նամ, ուզում եմ, որ ամբողջ փողս դնես դա գա ղի մեջ:
Ես շատ եմ աշխատել դրա համար և ցանկանում եմ, որ նրանք ինձ հետ լինեն: Ամուսինն ամենևին էլ չզարմացավ. Նա գիտեր, որ իր կինը որքան է սիրում իր փողը և չէր մտածում, որ նա դա կթողնի որպես ժառանգություն: Չորս ամիս անց կինը մա հա ցավ։ Նրա հու ղար կավո րությանը շատ մարդ չկար, քանի որ իր խղճուկ բնավորության պատճառով նա շատ քիչ ընկերներ ուներ։ Մինչ դա գաղը կփակվեր, ամուսինը մոտեցավ և մի փաթեթ դրեց դա գաղի մեջ։
Ընկերը հարցրեց.- Դու տենց հիմա՞ր ես, ամբողջ փողը դրեցի՞ր նրա դա գա ղի մեջ: Տղամարդը հանգիստ պատասխանեց. «Ես կատարեցի նրա վերջին ցանկությունը: Ես նրա վաստակած գումարը դրեցի իմ բանկային հաշվին: Հետո նույն չափով չեկ գրեցի ու դրեցի ծրարի մեջ, որն այժմ դա գա ղում է։ Իսկապես խելացի հնարք է:
