Մարդուս հարցում բախտս հեչ չբերեց, իսկական դես պոտ էր: Սկզբից ընկերուհիներս նա խանձում էին, բայց հետո սկսեցին խղ ճալ: Տանից դուրս գալը — միայն ամուսնու թույլտվությամբ, բոլոր գնումները պետք է խստորեն համապատասխանեին իրա հրահանգներին:
Պայծառ, կենսուրախ գեղեցկուհուց ես վերածվեց տ խուր ռոբոտային կերպարանքի, որն անընդհատ վախենում էր հիասթափեցնել տղամարդուն։ Մայրս լիովին աջակցում էր փեսային։ Ասում էր իսկական տղամարդա, բոլոր կանանց նման տղամարդա պետք: Իմ փրկությունը եղավ աղջիկս: Ես իմ ամբողջ հոգին դրեցի դստերս դաստիարակության մեջ: Հերը շատ էր սիրում աղջկան, մի քիչ էլ երես էր տալիս:
Դուստրս բարի, խելացի, բայց կամակոր աղջիկ էր մեծանում։ Նա հակառակվեց հոր կամքին և չընդունվեց տնտեսագիտության համալսարան, այլ ընդունվեց կառավարման և զբոսաշրջության ինստիտուտ: Ավարտելուց հետո մեկնեց պրակտիկա Իտալիայում, որտեղ էլ մնաց։ Այժմ նա ղեկավարում է հյուրանոցների խոշոր ցանցը: Մարդս աամբղջ կա տա ղությունը իմ վրա էր թափում, ինձ էր մե ղա դրում, որ մեր աղջիկը որոշեց մնալ Իտալիայում։ Հիմա աղջկա հետ չի շփվում:
Տարիքի հետ աղջիկս սկսեց հասկանալ, թե որքան դա ժան և անար դար ա հայրը վերաբերվում ինձ: Մի օր էլ աղջիկս եկավ, դասավորեց փաստաթղթերը ու իբձ տարավ Իտալիա: Ես վերջապես ազատ շունչ եմ քաշում:
