Ես ու իմ ընտրած աղջիկը քաղաքի ամենահարուստ ընտանիքների երեխեք էինք: Մեր նշանադրության մասին սաղ քաղաքն էր խոսում: Պատրաստվում էինք հարսանիքին: Բայց հերս հան կար ծամահ եղավ: Սաղ սկսեցին խոսալ, որ հարսանիք չի լինի: Բայց հարսանիքը կայացավ: Մամաս շատ էր սիրում հորս ու նրա կորստին չդիմացավ, ծանր հի վան դա ցավ:
Որոշ ժամանակ նա միացված էր ապարատին, և երբ բժիշկներն ասացին, որ ընդհանրապես հույս չկա, որոշվեց կնոջն անջատել ապարատից: Մամաս ինձ կանչեց իրա մոտ: Էն ինչ լսեցի, կյանքս գլխիվայր շրջեց: Պարզվեց, որ ինձ որդեգրել են, քանի որ չեն կարողացել երեխա ունենալ: Ասեց կենսաբանական մորս հասցեն ու ասեց, որ ինքը ողջա, բայց իրան թույլ չեն տվել, որ գա ինձ տեսնի:
Ես գնացի գտա մորս: Ապրուր էր աղքատության մեջ: Ես ներկայացա, ասեցի, որ իրա որդին եմ: Գրկեց ինձ ու սկսեց լացել, ասեց, որ երկար ժամանակ ինձա փնտրել:
Պատրաստվում էր ծնկի գալ իմ առաջ, բայց կանգնեցրի նրան։ Հա, ես իրան չէի ներում, ինձ մանկատանը թողնելու համար: Բայց ասեց, որ հնարավորություն չի ունեցել պահելու, թողելա մանկատանը, որ հետո վերցնի: Բայց հետո ինձ որդեգրել են:
Ես կնոջս պատմեցի, բայց նրա վերաբերմունքը փոխվեց իմ հանդեպ: Հետո ասեց, որ իմանար ես աղքատի տղա եմ, իմ հետ չէր ամուսնանա: Էդ խոսքերից հետո մենք բաժանվեցինք: Ես իմ մորը բերեցի իմ տուն, հասկացա, որ կյանքը դա ժան է վարվել նրա հետ: Ուզում էի, որ կյանքի վերջին տարիները գոնե լավ ապրի:
