Ամենաանվնասը փետուրներն ու ծաղիկներն էին, ամենավտանգավորները՝ դանակը, ածելին և լիցքավորված զենքը:
Սկզբում կնոջը մոտենում էին միայն լուսանկարիչներ՝ զուտ պրոֆեսիոնալ հետաքրքրությունից դրդված:
Որոշ ժամանակ անց սարսափելի բան սկսվեց:
Ներկայացման երրորդ ժամում նկարչուհու ամբողջ հագուստը կտրտված էր: Չորորդում նույն ածելիները հասան մաշկին:
Փոքր սեքսուալ ոտնձգություններ արվեցին նրա մարմնի հանդեպ: Բայց Մարինան չէր դիմադրի նույնիսկ բռնաբարությանը և սպանությանը:
Նկարչուհին պատմում է. «Ես բռնություն էի զգում: Նրանք կտրտում էին իմ հագուստը, որովայնս վնասեցին ծաղիկների փշերով: Քունքիս մոտ ատրճանակ կար»:
Որոշ տղամարդիկ դիպչում էին նրա մերկ մարմնին:
6 ժամ անց նկարչուհին անցավ իրեն բռնության ենթարկողների միջով: Ոչ ոք չկարողացավ նրա աչքերի մեջ նայել:
Մարդիկ չէին ուզում, որ իրենց պատասխանատվության ենթարկեին կամ դատեին:
«Այս աշխատանքն ապացուցում է, որ մարդկանց մեջ ինչ-որ սարսափելի բան կա: Այն ցույց է տալիս, թե ինչ-որ մեկը որքան արագ կարող է ձեզ ցավ պատճառել նպաստավոր հանգամանքներում: Այո, այդպիսի տեսարան ստեղծելու դեպքում «նորմալների» մեծ մասը կվերածվի իրական «բռնարարի»,- փորձի մասին ասում է Մարինա Աբրամովիչը:
